Oorspronkelijke titel: The Duke de l’Omelette
Eerste publicatie: 3 maart 1832 (Philadelphia Saturday Courier)
Genre: Humor
Tijd: –
Locatie: In de hel
Personages: Duc De l’Omelette, Beëlzebub

Samenvatting (let op: spoilers!):
De Duc De L’Omelette laat een ortolaan overkomen uit Peru. Die avond nog hoort hij zachte muziek en wordt hem het kaalgeplukte vogeltje geserveerd. Veel plezier zal de Duc er niet aan beleven: hij sterft vrijwel direct van pure walging. Drie dagen na zijn overlijden maakt hij kennis met de duivel. Deze laat de Duc voelen dat die een zonde heeft begaan en gebiedt hem zich van al zijn kleren te ontdoen. De Duc is verontwaardigd als de duivel denigrerend over zijn kleren spreekt en hem vertelt hoe ze hem stinkend in een doodkist naar de hel hebben gebracht. Een kamerheer verhindert dat hij boos wegloopt. De Duc besluit daarom maar de kamer waarin hij zich bevindt nader te bestuderen. Het valt hem vooral op dat er geen plafond is en zich ver boven hem een draaiende massa vurig gekleurde wolken bevindt. Vanuit deze wolken hangt een bloedrode ketting waarvan het boveneinde niet zichtbaar is. Onderaan de ketting hangt een robijn, die een afschrikwekkend fel licht verspreidt. Er zijn ook nissen in de kamer waarin kolossale beelden staan en er hangen wel duizend schilderijen in sierlijk gouden lijsten. Hoewel deze pracht een diepe indruk maakt op de Duc overheerst bij hem een heel ander gevoel: angst. Diepgaande angst voor de spookachtige wereld die hij door een raam ziet. Hij begrijpt nu ook waar de aanhoudende melodieën vandaan komen. Ze zijn niets minder dan het eindeloze gejammer en geschreeuw van alle zielen die verdoemd zijn. Maar wie ziet hij daar op een ottomane zitten? Is het de Godheid? De Duc houdt zich sterk. Flauwvallen is niets voor hem. Dus richt hij zijn aandacht op twee schermdegens op een tafel. Hij daagt de duivel uit tot een duel maar die geeft aan niet te schermen. Er wordt besloten een kaartduel aan te gaan. Verliest de Duc dan is hij twee keer verdoemd, bij winst mag hij de hel verlaten. De Duc, sluw als hij is, speelt vals en wint. Hij laat een geërgerde duivel achter. (Jean-Paul Colin)

Vertalingen en bewerkingen:
2015: De Duc De L’Omelette (Het complete proza van Edgar Allan Poe 1, Pantheon)
2015: De Duc De L’Omelette (Het complete proza – deel 1, Pantheon)
2007: De Duc de L’Omelette (Alle verhalen, Athenaeum-Polak & Van Gennep, Gouden Reeks nr. 10)
2007: De Duc De l’Omelette (Verhalen van Edgar Allan Poe – Deel 1, Classic Press)
1990: De Duc De l’Omelette (Edgar Allan Poe Compleet – Het volledige proza, Loeb/HEMA)
1989: De Duc De L’Omelette (Edgar Allan Poe Compleet – Het volledige proza, Loeb)
1986: De Duc De L’Omelette (Edgar Allan Poe Compleet – Het volledige proza, Loeb)
1986: De Duc De L’Omelette (Edgar Allan Poe Compleet – Het volledige proza, Loeb/HEMA)
1984: De Duc De L’Omelette (Alle verhalen, Loeb, 2^e druk)
1982: De Duc De L’Omelette (Alle verhalen van Edgar Allan Poe, Loeb, 1^e druk)